• صفحه نخست
• مکتب ونیز

مکتب ونیز (Venetian school) در سده شانزدهم ونیز دولتشهری مستقل واقع بر كرانه شمال ایتالیا به كانون موسیقی سازی و آوازی بدل شد.

ونیز شهری است بندری ساخته شده بر جزیره هایی كوچك كه با آبراهه هایی از یكدیگر جدا شده اند این شهر مركز تجاری مهم و ارزشمند بازرگانی با خاور نزدیك بود. ونیز به واسطه مراسم پر شکوه مذهبی و همچنین تیسین، تینتورتو، و ورونزه با الهام ازروشنایی خاص این شهر رنگ هایی غنی و درخشان را در آثارشان به کار برده اند. کانون موسیقی ونیز کلیسای جامع سن مارکو بود.این کلیسای پر تجمل و ثروتمند برای برپایی مراسم پر شکوه مذهبی در کلیسا و میدان سان مارکو بیست نوازنده و سی آوازخوان داشت.

سرپرستان موسیقی و ارگ نوازان کلیسای جامع سان مارکو موسیقیدانانی همچون آدریان ویلارت(حدود 1562-1490) آندرا گابریلی و برادرزاده او جووانی گابریلی که از آهنگسازان رنسانس بودند. از این آهنگسازان و همقطاران آنها با عنوان آهنگسازان مکتب ونیز یاد می شود.

آهنگسازان ونیزی برانگیخته سبک معماری کلیسای جامع سان مارکوبودند-دوسکوی جدا گانه ودو در از هم برای همسرایان - هرکدام دارای یک ارگ و آثار فراوانی برای چند گروه کر با همراهی سازها آفریدند. موسیقی کرال ونیزی در اواخر سده شانزدهم بر خلاف بیشتر آثار کرال دوره رنسانس اغلب در بردارنده بخش هایی است که فقط برای پرداختن به ساز به نگارش در آمده اند.

این بهره گیری آگاهانه از رنگ سازها برخی از آثار مکتب ونیز را به سبک باروک آغازین نزدیک می کند. ویژگی دیگری از سبک باروک آغازین که در برخی آثار ونیزی دیده می شود - گرایش بیشتر آن به بافت هوموفونیک(دو صدایی) بیش از گرایش به بافت شاخص موسیقی رنسانس یعنی بافت پلی فونیک (چند صدایی) است.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”